O, Ilaw!

Suyuan sa Asotea.

Ito ang pamagat ng ikapitong kabanata ng Noli Me Tangere ng ating pambansang bayaning si Dr. Jose Rizal. Isang kabanata na nagpapakita kung paano ba sinusuyo ni Don Crisostomo Ibarra ang babaeng kanyang iniirog, si Maria Clara. Isang kabanatang sumasalamin sa paraan ng mga Pilipino sa pagkamit ng matamis na "oo" ng isang mahinhing Pilipina. Isang kabanata na nalalapit nang mapunit mula sa aklat na ito, dahilan sa unti-unti nang pagkalimot ng mga Pilipino sa tradisyong minsang naging bahagi ng mayaman nilang kultura.

Sa patuloy na pag-unlad ng bayan tungo sa pagtuklas ng misteryo ng sansinukuban, unti-unting nabibigyang-sagot ang mga tanong na namamalagi sa utak ng bawat nilalang. Ngunit bilang kapalit sa modernisasyong natatamasa, unti-unti na ring nag-iiba ang pag-iisip ng sangkatauhan, dahilan upang unti-unti na ring makalimutan ang mga pagpapahalaga ng ating mga kanunuan. Kabilang na nga rito ang pagkawala ng mga makaluma ngunit mas magagandang paraan ng panliligaw.

Sa panahon ngayon, lahat na, INSTANT. Kaya pati ligawan at sagutan, instant na rin. Katulad na lamang ng ligawang ito:

Lalaki: Pwede bang manligaw?

Babae: Sige, tayo na...

O kaya naman, ganito:

Lalaki: Pwede bang manligaw?

Babae: Ikaw bahala...

Lalaki: Kailan mo ako sasagutin?

Babae: Bukas...

Ang masama pa rito, hindi sila personal na nagliligawan. Madalas, sa text o Facebook lang. Hindi maaaring makita ang sinseridad sa mga mata ng nanliligaw dahil wala namang tinitignan kundi ang screen ng cellphone o kompyuter. Hindi maririnig ang matamis na mga salitang nagmumula sa dila ng manliligaw dahil wala namang pinapakinggan kundi ang tunog ng message alert. Hindi na masasabi ang nararamdaman gamit ang sariling boses, dahil wala namang ibang kailangan gamitin kundi ang mga daliri upang makapag-type ng nais sabihin. Nawawala na ang tamis ng pagsusuyuan.

Mayroon pa itong mas masama pang epekto. Minsan ay makakakilala tayo ng mga tao sa Internet na makikipagkilala hanggang sa makipagligawan. Hindi natin siya kilala, kaya siya ay magpapakilala, sa ibang katauhan nga lang. Kaya ayun, malalaman na lamang natin na tayo'y naloko na pala.

Bihira na lamang na makita ang mga lalaking nanghaharana sa ilalim ng madilim na gabi, umaawit ng kundiman, at labis na nagpapakilig sa puso ng babaeng sa mga oras na iyo'y nakatanaw mula sa bintana o terrace sa itaas. Pinakasikat sa mga kantang ito'y ang "O, Ilaw" -- isang awit na minsang nagpakilig sa puso ng mga babae, ngunit ngayo'y labis nang nababalot ng alikabok at nakabaon pa sa baul, tuluyan na yatang ibinaon sa limot.

O, Ilaw, nasaan ka na nga ba? Bakit ba hindi mo kayang pagliwanagin ang isip ng makabagong salin-lahi? Hahayaan mo na lang bang sila'y tuluyang mapunta sa isang mundong puno ng kadiliman at walang kasiguraduhan? 

Alam kong wala akong kakayahang pigilan ang daloy ng pamumuhay. Ngunit, magkayunman, patuloy pa rin akong umaasa na balang araw ay darating ang ilaw na hinihiling ko. Ang ilaw na sasagot sa mga problema ng bayan ko.

At kapag dumating ang araw na iyon, sana nga lang... HINDI PA HULI ANG LAHAT...

Gintong Pagkain sa Gintong Kutsara

"Gold

Always believe in your soul

You have the power to know

You're indestructible

Always believe in, because you are

Gold"

Ginto. Ang pinakamakapangyarihang elemento sa Periodic Table. Dito lang naman kasi nakasalalay ang halaga ng palitan ng salapi sa halos lahat ng bahagi ng mundo. Isang metal na may dilaw na kulay, na kailanman ay hinding hindi mawawala sa buhay ng tao. Alahas, medalya, palamuti, pera -- ilan lamang ito sa mga pinaggagamitan ng ginto. Ah teka, may nakalimutan pa pala akong isa... Sa pagkain nga rin pala.

Nakapagtataka. Hindi ko maintindihan kung bakit kinawiwilihan ng mga tao ngayon ang sinasabing mga "golden recipes" -- mga pagkaing dinedesenyuhan at pinapalamutian ng ginto. Sosyal ang mga pagkain ngayon. Isusubo na lang at lahat, nagsusuot pa ng samu't saring mga alahas.

Sa una'y namangha ako. Isipin mo na lang na ang dating relo o hikaw mong ginto, ngayon ay kakainin mo na at lalasapin ng iyong bituka. Ang dati mong medalya, ngayon ay dadaan sa iyong lalamunan at dederetso sa iyong tiyan. Ang dating sangkap lamang sa paggawa ng pera, iyo nang ngunguyain at lulunukin. Nakamamangha talaga. Isa pa, wala naman daw itong epektong masama para sa kalusugan, at pati na rin sa lasa.

Pero 'yun nga ang problema. Oo, wala itong epektong masama sa kalusugan at lasa ng pagkain, ngunit wala rin namang mabuting idudulot. Wala itong dalang kahit anong bitamina o mineral na makatutulong sa katawan. Wala rin itong epekto sa lasa dahil ginagaya lamang nito ang lasa ng kung ano mang nakadikit ditong pagkain. Kumbaga, pang-disenyo lang talaga ang dilaw at kumikinang na metal sa pagkain.

Hindi ko lubos maisip kung bakit nawiwili ang mga tao sa ganitong mga luho sa buhay. Halata naman siguro na ang may kakayahan lamang talagang bumili ng mga ganito ay 'yung mga pinanganak nang may gintong kutsara. Nakakainggit sila. Pero minsan, naiisip ko na sayang lang 'yung pera nila. Sa halip kasi na tumutulong na lang sila sa mahihirap, nagpapakasasa sila sa isang luho na 'di maglalaon ay ilalabas din sa inidoro at tuluyang dadaloy sa septic tank. Bakit 'di na lang kaya sila pumikit at isiping may ginto sa kinakain, tutal wala namang pinagkaiba?

Alam kong wala akong karapatang makialam sa gusto ng iba. Ito ay bunga lamang ng sari-saring katanungang produkto ng aking pakialamerong utak. Sino nga naman ba ako para makialam sa pera ng mga taong pinanganak na may gintong kutsara? Sino ba ako para pakialamanan silang tahimik na ngumunguya at nagpapakasasa sa mga pagkaing may ginto? At sino nga naman ba ako para makialam sa mga taong wala na sigurong mapaglagyan ng pera kaya kinakain na lang ito, 'di ba?

Edi sila na... Sila na ang tumatae ng ginto. Baka gusto ninyong saluhin, mahal ang palitan niyan sa sanglaan!

What's With the Title?

Marami sigurong nagtataka at naiintriga sa title ko. Marami talaga? Eh wala ngang nagbabasa nito eh.

Haha.  Basta may magbasa man o wala, ito 'yung magsisilbing outlet ko. Practice na rin for my future plans. Nagsimula ang blog na 'to after kong matalo sa first ever RSPC ko... This is the only way  na naiisip ko para matignan ko 'yung sarili kong skills, to make myself better. Kung walang magki-criticize sa mga gawa ko, ako mismo ang hahanap ng criticisms ko, by comparing my works to others'.

Kumbaga sa libro, ito 'yung prologue. Ngayon, bakit nga ba ito 'yung title ko?

UNICORN. Madami kasing nagsasabi na kabayo ako. Pero hindi ako mukhang kabayo ha. At lalong hindi ako kumakain ng damo. Pechay at kangkong, oo. Pero talahib or bermuda? NEVER! To make it simple, pumapayag akong tawagin nilang kabayo, pero ayoko 'nung kabayong basta-basta. Gusto ko, 'yung medyo sosyal. Kaya ayun, unicorn. Wapak!

METAMORPHOSIS. Alam ninyo na naman siguro 'yan. This is the process that makes a simple caterpillar a beautiful, colorful, shining, shimmering butterfly! Kaya ayun, gusto kong ipakita sa lahat ng makakabasa nito (kahit mukhang wala naman) na this unicorn started as NOBODY, but at the end of the day, I will become SOMEBODY. Magta-transform ako from a simple horse to a beautiful, colorful, shining, shimmering unicorn! Pero hindi pa ako titigil dun. Kapag unicorn na ako, iii-strive ko na magkapakpak at tuluyang maging isang PEGASUS. Lilipad ako sa sarli kong malawak na imahinasyon.

At ito na, may mambabasa man ako o wala, itutuloy ko 'to para sa sarili ko. Wala akong pakialam dahil hindi ko 'to ginagawa just to be popular at ipagyabang na magaling ako (kahit hindi naman talaga...) dahil ginawa ko 'to para ma-improve ko ang sarili ko!